Archief voor Auteur: admin

Op 11 oktober 2019 vond de viering van 50 jaar FMS – Focus On Emotion plaats met een studiedag in het Provinciehuis te Leuven. Het thema van deze studiedag was ‘Emotie als gangmaker in verbinding met mezelf, de ander, de wereld …’. 

Hilde Eilers en Maya van Zelst van het VBEGP bestuur waren erbij. 
Hierbij een ervaringsverslag van Maya.

50 jaar Focus On Emotion (FMS)

Door mijn trein gemist te hebben, kwam ik te laat toe. Op weg naar de locatie, verbeeldde ik mij al het naar binnen sluipen in het volle auditorium waarin iedereen met zijn volle aandacht naar de spreker vooraan zou gericht zijn. Niets was minder waar. Ik kwam binnen in een zaal waarin een groep mensen in concentrische cirkels zat rond Karel Binon die de dag opende. Zijn presentatie was zichtbaar op vier schermen die rondom de cirkel opgesteld waren. Naast het ongemak over het zichtbaar te laat komen en het dus niet ongezien kunnen binnensluipen, deed het me toch deugd om in deze constellatie te landen. Deze vorm maakte mij nieuwsgierig en enthousiast. Ilse Smets wuifde mij tegemoet en ik kwam op de vrije stoel naast haar terecht.

Luisterend naar de animerende, humoristische openingsspeech van Karel, de huidige directeur, keek ik rond in die rijkgevulde cirkel en bemerkte vrij veel ‘gestalt-collega’s op. Ik kwam thuis in een omgeving die niet helemaal mijn thuis is, en toch voelde het als een soort uitgebreide familiekring waar ik me welkom voelde.

Bij de schets doorheen de geschiedenis (een halve eeuw, hoe vat je dat samen?), werd ook de metafoor binnengebracht van de ‘scheiding van de ouders’, de scheiding tussen de gestalt benadering en de client-centered benadering, terwijl het experiëntiële en existentiële in onze grond ons zo verbond en nog steeds verbindt. 

Naast deze scheiding werd ook benadrukt hoezeer alle kinderen loyaal bleven, niet wegliepen, hun eigen weg vonden en nieuw samengestelde gezinnen vormen. Het maakte mij warm vanbinnen om te voelen dat ondanks of dankzij de geschiedenis, er vooral een gevoel van gemeenschappelijkheid en verbinding op gang kwam bij mij. Het beeld van een experiëntiële universiteit waarin de client-centered en gestalt benadering en mogelijks nog vele andere vertakkingen elkaar aanvullen en verrijken, kwam ineens als droombeeld in mijn gedachten.

Via foto’s en anekdotes, verhalen en herinneringen kreeg ik een blik op die hele geschiedenis.  

Moeilijke en hopeloze periodes van transitie konden benoemd worden in één adem met de namen van de mensen die hun schouders gezet hebben onder het proces van doorzetten en terug tot verbinding komen. En dat er telkens voldoende mensen aan boord bleven. Het zwalpend of bij wijlen kapseizend schip werd niet verlaten, het vaart nog steeds zijn koers, herstellend en zoekend naar veiliger wateren.  

Myriam Jennen, Luk Peeters, Nele Stinckens, Kurt Renders, Arne Heylen, Siebrecht Vanhooren, Pascale Schoenmakers en Marianne De Geyter brachten stuk voor stuk vanuit hun expertise en achtergrond een inzage in de geschiedenis en hun huidige werk. De verschillende ‘talen’ en verschillende doelgroepen of contexten waarin vanuit de client-centered benadering gewerkt wordt, passeerden de revue. De ene al gebalder dan de andere, gaven ze de aanwezigen inkijk in hun wereld, hun passie, hun inspiratiebronnen en wensen voor de toekomst.

Meerdere inspiratiebronnen kwamen in beeld: grondleggers en filosofen, theoretici en grootheden uit het verleden. Dat het zelden psychologen en artsen waren die de grond onder onze experiëntiële voeten voedden, was een aangenaam en subtiel politiek gegeven in dit inspirerende geheel. De Block zou er nog iets van kunnen opsteken. Goodman en Gendlin, Rogers en Laura Perls, Wollants en Greenberg, om er maar een paar op te noemen. Het gestalt gedachtegoed werd meermaals vermeld, zowel in het gemis van de afscheuring die in het verleden gebeurde, als in de meerwaarde die ze (is gestalt vrouwelijk?) nog steeds betekent tot op vandaag.

Ik bemerkte als gestalttherapeute een soort trots op het feit dat ik samen met vele anderen  een gedeelde ‘grond’ voelde, ook al werd de vorm waarin de verschillende richtingen ‘gestalte’ kregen, toch verschillend. Het houdt me gedurende de hele dag bezig hoe we als therapeutische richtingen ons gedachtegoed in de wereld kunnen zetten en een plek in de maatschappelijke, sociale, culturele, wetenschappelijke en academische wereld  kunnen innemen op een zichtbare wijze die congruent blijft met onze visie.

Een duidelijke wens en pleidooi voor meer maatschappelijke inbedding van het experiëntiële en existentiële gedachtegoed in verschillende sectoren (onderwijs, multidiversiteit, cultuur etc) gaf leven en goesting in de zaal. Dat therapie niet de enige weg is om iets te bieden aan mensen met nood aan steun is wel duidelijk. Paul Goodman, één van de grondleggers van de gestalttherapie deed vermoedelijk een dansje in zijn graf toen deze wensen uitgesproken werden. En je ziet, de basis van onze theorievorming is al ruim een halve eeuw oud, maar de essentie ervan is tijdloos en brandend actueel.

Het schip als metafoor werd ook mooi ingezet en stond letterlijk op de tafel in het midden. Op het einde van de dag werden alle dromen en toekomstwensen van de aanwezigen verzameld. Deze werden op kleine kaartjes geschreven en op het dek van het schip neergelegd nadat ze luidop werden voorgelezen.

Deze dag heeft mij geïnspireerd, ontroerd, strijdlustig gemaakt, nieuwsgierig en warm. Het was en is zo deugddoend te voelen dat er vele gemeenschappelijke zeilen zijn om te hijsen en dat we allicht enkel wat extra wind in de zeilen moeten blazen om terug een gezamenlijke koers te varen.

En als kers op de taart deed Karel Binon de dag ervoor de moeite om met eigen hand in de grond te wroeten om voor ons allemaal een haagbeuk boompje in een potje te planten dat we mochten meenemen naar huis. De haagbeuk is een zeer krachtige boom, hij overleeft in barre omstandigheden, kan wortel schieten en groeien in zeer onherbergzame grond. Met andere woorden, ze gedijen quasi overal. Hij/zij is trouwens ook wat men noemt ‘eenhuizig’: zowel de mannelijke als de vrouwelijke bloemen komen op dezelfde plant voor. Als dat geen belichaming is van diversiteit en verbinding! 

Voor mij staat deze boom symbool voor een vernieuwde gemeenschappelijke grond met de client-centered therapeuten, namelijk onze experiëntiële, existentiële en experimentele grond. Ik ga alvast op zoek naar een plekje om hem (of haar of het?) te planten.

Ik ben zowel als bestuurslid van de VBEGPvzw als persoonlijk en als gestalttherapeute aangewakkerd en enthousiast voor het meevaren op dit schip of het deel uitmaken van een grotere vloot, whatever it might be or become, ik ben bereid en paraat voor een vernieuwde vorm van verbinding.

Voor verslag, Maya van Zelst